Φωτογραφία άρθρου από τα Λευκαδίτικα Νέα
Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα η αυτάρκεια χαρακτηρίζει το λευκαδίτικο νοικοκυριό. Αυτάρκεια τόσο στα αγροτικά, όσο και στα κτηνοτροφικά προϊόντα. Ένα από τα γνωστά παραδοσιακά εδέσματα του χωριάτικου λευκαδίτικου σπιτιού ήταν η Σαλαμούρα. Ήταν ένα προϊόν ταυτισμένο με το λευκαδίτικο καλοκαίρι.
Ας δούμε τι ήταν και πώς φτιαχνόταν.
Ήταν γαλακτοκομικό προϊόν, από το γάλα των οικόσιτων γιδοπροβάτων. Φτιαχνόταν και διατηρούνταν σε ένα σακούλι, λευκό φτιαγμένο από την κάθε νοικοκυρά. Αυτό λεγόταν σκουπούλι.
Το σκουπούλι: Ήταν φτιαγμένο από χασέ, ένα ύφασμα από το οποίο παλιότερα έφτιαχναν σεντόνια. Το ύφασμα είχε τέτοια υφή, ώστε να επιτρέπει να φεύγουν τα υγρά, όχι όμως το προϊόν.
Η συνταγή: Μέσα στο σκουπούλι έβαζαν περίπου 2 κιλά μυζήθρα. (Η μυζήθρα ήταν κι αυτή σπιτικό προϊόν, φτιαγμένη από το μόγαλο. Μόγαλο λεγόταν το υγρό που έτρεχε από το γάλα όταν οι νοικοκυρές τυροκομούσαν.) Πολλές φορές μαζί με τη μυζήθρα έβαζαν και λίγο τυρί, πάντα σπιτικό.
Στη συνέχεια πρόσθεταν στο σκουπούλι 2- 3 κιλά βρασμένο γάλα, αφού πρώτα κρυώσει. Προηγουμένως είχαν τρίψει τη μυζήθρα κι είχαν αλατίσει το γάλα.
Αυτό το μείγμα καθημερινά στράγγιζε και καθημερινά του πρόσθεταν γάλα. Σε 15 περίπου μέρες ήταν έτοιμο.
Όλο αυτό το διάστημα καθημερινά έξυναν το σκουπούλι με ένα κουτάλι, για να καθαρίσει ναι να φεύγουν τα υγρά.
Η σαλαμούρα είναι εξαιρετικό προϊόν. Την αξία της την έχουν εκτιμήσει ιδιαίτερα οι ξένοι. Θυμάμαι πολλούς ξένους που πέρασαν από το σπίτι μας (κι όχι μόνο) να έχουν ξετρελαθεί από τη γεύση της.
Παρόμοια προϊόντα φτιάχνονται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με διαφορετικό όμως όνομα.
Εντυπωσιακό είναι ότι παραπλήσιο προϊόν υπάρχει στο Αφγανιστάν, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες.
Τέλος ευχαριστώ την κ. Ουρανία Φουρλάνου για την πολύτιμη βοήθεια του παρόντος κειμένου.
Επιμέλεια
Χρ. Γιάννης Φουρλάνος.