Μία παλιά διαφήμιση στην τηλεόραση παρουσίαζε τη μάρκα του τσιγάρου «Άσσος» και το σλόγκαν ήτανε: «Άσσος φίλτρο ….έχει παντού μόνο φίλους »!
Ο άσσος που θα αναφερθώ σήμερα δεν είναι μάρκα τσιγάρων και δεν πρόκειται για διαφήμιση. Αφορά τον Άνθρωπο Θοδωρή Αραβανή της Ανθής παλαιότερα και της Λεβέντως μεταγενέστερα. Τα ονόματα της μάνας και της γυναίκας του αντίστοιχα. Ανέφερα το συγκεκριμένο σλόγκαν διότι έχει φίλους παντού σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε ο ίδιος πάντα λέει πως «η περιουσία μου είναι οι φίλοι μου»!
Γνώρισα το Θοδωρή το καλοκαίρι του 2004 μέσω καλών κοινών μας φίλων, του Χρήστου και της Λουκίας. Μια περίοδο που μόλις είχε φύγει από τη ζωή ο πατέρας μου. Συστηθήκαμε στην κεντρική πλατεία της Λευκάδας ένα Σαββατόβραδο στο «Jorello», μιλήσαμε και περάσαμε με όλη τη παρέα μια ευχάριστη βραδιά.
Τότε βρισκόμουνα σε μια συνεχή διαρκή διαδρομή Λευκάδα-Αθήνα διότι είχε εγκατασταθεί μόνιμα η οικογένειά μου στη Λευκάδα κι εγώ εργαζόμουν ακόμη στην Αθήνα. Κάθε Τρίτη νωρίς το πρωί έφευγα από Λευκάδα για Αθήνα και επέστρεφα πάλι την Παρασκευή το βράδυ.
Την επόμενη Τρίτη μετά την πρώτη μας συνάντηση κατά τις εννιά φτάνοντας στην Αθήνα χτυπάει το κινητό μου. Ήτανε ο Θοδωρής και πήρε να μάθει εάν έφτασα καλά. Είχε καταγράψει στο μυαλό του, από τη συζήτηση που είχαμε κάνει την ώρα περίπου που θα έφτανα στον προορισμό μου. Το ίδιο συνέβηκε και την Παρασκευή το απόγευμα που επέστρεψα περίπου κατά τις οκτώ. Ήταν σύντομα τηλεφωνήματα και ουσιώδη.
«Πες μου έφτασες καλά, όλα εντάξει;» Έπαιρνε την καταφατική απάντηση έλεγε ένα «μπράβο» κι έκλεινε το τηλέφωνο. Την συγκεκριμένη ενέργεια έκαναν για μένα ανελλιπώς πάντοτε δύο άνθρωποι. Ο πατέρας μου όταν πήγαινα για Αθήνα και ο Ηλίας ο εργοδότης μου όταν επέστρεφα για Λευκάδα.
Όπως προείπα ο πατέρας μου χάθηκε τον Αύγουστο του 2004. Το κενό που άφησε για το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου ταξιδιού το κάλυψε ο Θοδωρής στο διπλάσιο διότι μου τηλεφωνούσε στην αναχώρηση και την επιστροφή μέχρι το τέλος του 2009 που κράτησαν αυτά τα εβδομαδιαία ταξίδια.
Αμέσως μετά τα πρώτα τηλεφωνήματα επιστρέφοντας στο νησί πήγα να τον συναντήσω και να τον ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον του. Τον βρήκα εκεί στο ίδιο σημείο που ήμασταν και το Σαββατόβραδο. Ήταν και είναι ακόμη με πρόγραμμα στη γωνία της πλατείας, έντεκα με δυο το μεσημέρι και εννιά με δώδεκα και βάλε το βράδυ ανάλογα τη παρέα. Καμιά φορά το καλοκαίρι το παρακάνει.
Τότε ήταν γύρω στα εβδομήντα πέντε του και σήμερα να είναι καλά γύρω στα ογδόντα επτά.
«Κόλλησα» πάνω του από τις πρώτες επαφές που είχαμε διότι με εντυπωσίασε το ενδιαφέρον και η αγάπη που δείχνει για όσους γνωρίζει Λευκαδίτες και μη. Γνωρίζει όλη τη γενιά του, τα παιδιά και τα εγγόνια τους με τα μικρά ονόματα. Γίνεται φίλος με τους φίλους τους και κρατάει τηλεφωνική επαφή. Έχω γίνει μάρτυρας πολλές φορές όπου μικρά παιδιά φεύγουν απ τα χέρια των γονιών τους και τρέχουν να αγκαλιάσουν το Θοδωρή ο οποίος πάντοτε κάτι έχει στην τσέπη του για να τα φιλέψει που λέμε στη Λευκάδα το κέρασμα.
Πολλές φορές λόγω του πόστου και των γνωριμιών τον αποκαλώ σταθμάρχη και ληξίαρχο. Χρόνια τώρα κάθεται καθημερινά στην ίδια θέση. Η παρέα δεν του λείπει ποτέ. Αστειεύεται συχνά με εύστοχες ατάκες. Το δε μάτι του αετίσιο…«κόβει τα πάντα! Συνεχώς σηκώνεται από τη καρέκλα (παρ ότι έχει κινητικό πρόβλημα στο πόδι από τα νιάτα του) και με ένα χέρι σαν τον Καραγκιόζη παρατεταμένο χαιρετάει διαρκώς τον κόσμο που τον σέβεται και τον αγαπάει. Πιθανολογώ πως το δεξί του χέρι θα είναι καμιά δεκαριά πόντους μεγαλύτερο.
Τηλεφωνεί σε όσους και όσες γνωρίζει ανελλιπώς σε γιορτές, γενέθλια και επετείους. Στη δική του γιορτή θα είναι κάποιος τυχερός να τον πιάσει τη δεύτερη μέρα. Φέρνει κρίση σε σταθερή και κινητή τηλεφωνία. Ο γείτονας του ο Αποστόλης μου λέει πως δεν μπορούν να πιάσουν το Θοδωρή και διαβιβάζουν τις ευχές μέσω αυτού.
Στην παρέα δεν θέλει να μιλάμε για φάρμακα, γιατρούς και άλλα θέματα δυσάρεστα…αρρωσταίνει. Θέλει αισιόδοξες συζητήσεις και δεν θέλει να ακούει τη λέξη γεράματα. Αν δε κάποιος ξεγελαστεί και τον πει μπάρμπα…η απάντηση είναι ακαριαία …«Μπαρμπαριά»! Αρέσκεται και ευχαριστιέται να τον αποκαλούν Θοδωράκη!
Όλα αυτά τα χρόνια που έχουμε κάνει παρέα μπορώ να περιγράψω πολλά γεγονότα ακόμη και από ξενύχτια που κάναμε σε κέντρα διασκέδασης τα οποία «έκοψε» εδώ και μερικά χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Λεβέντως (Λαυρεντίας). Από τότε δεν πηγαίνει σε γάμους, βαφτίσια και άλλες χαρές, σέβεται τη μνήμη της. Απλά τηλεφωνεί και δίνει από καρδιάς τις ευχές του.
Θα σταθώ σε ένα περιστατικό που συνέβηκε πριν δέκα χρόνια περίπου. Μας προσκάλεσε μια δεύτερη Κυριακή της Αποκριάς να πάμε στο χορό της«Νέας Χορωδίας» Λευκάδας που γινότανε στο κέντρο «Ρομάντικα» ώστε να την ενισχύσουμε οικονομικά. Επί πολλά χρόνια συμμετείχε στην «Νέα Χορωδία» κι ήτανε μεγάλη του αγάπη. Πήγαμε τέσσερα φιλικά ζευγάρια και καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι μαζί του.
Προς το τέλος του γλεντιού περίπου κατά τις τρείς το κατάστημα μας πρόσφερε λαγάνα διότι ξημέρωνε Καθαρή Δευτέρα. Τελειώνει το γλέντι και βγαίνουνε έξω στο δρόμο να αποχαιρετιστούμε και να ευχηθούμε Καλή Σαρακοστή. Βγαίνει τελευταίος ο Θοδωρής από τη πόρτα και μας βλέπει να αποχωριζόμαστε και λέει: «Που πάτε από τώρα μέσα δεν πάμε και μια βόλτα στο Καρνάγιο»! κι εννοούσε κάποιο άλλο κέντρο που είχε ορχήστρα εκεί που βρίσκεται σήμερα το «Κύμα». Για να μη του χαλάσουμε το χατίρι τον ακολουθήσαμε μέσα στο κρύο και πήγαμε. Και τι δεν έκανε εκείνο το βράδυ, ήπιε ακόμη και καραόκε έκανε το αγαπημένο του κομμάτι του Ζαμπέτα «που ‘σαι Θανάση».
Κοντά ξημερώματα κλείνει το κέντρο και ξεκινήσαμε να συνοδεύσουμε το Θοδωρή για το σπίτι του, άλλωστε τα αμάξια τα είχαμε αφήσει κοντά το κτίριο του ΟΤΕ και ήτανε στο δρόμο μας. Κάποιος απ τη παρέα τότε του λέει «να δω τώρα πως θα δικαιολογηθείς στη Λεβέντω που άργησες και πας ξημέρωμα στο σπίτι»! Ανοίγει ένα παλτό μοντγκόμερι που είχε και μέσα απ το πουλόβερ του έβγαλε μισή λαγάνα. «Θα της πω ότι περίμενα να ανοίξουν οι φούρνοι να πάρω τη λαγάνα» μας λέει. Πεθάναμε στη κυριολεξία στα γέλια! Μοναδική στιγμή κι ανεπανάληπτη. Είχε πάρει τη λαγάνα απ τον «Ρομάντικα» για να δικαιολογηθεί.
Πολλά κι ευχάριστα γεγονότα συνέβαιναν με το Θοδωρή, μόνο μια φορά στη ζωή του με έχει αγριοκοίταξε και με το δίκιο του. Πέρυσι το καλοκαίρι έπινα καφέ στην στην αγορά της Λευκάδας. Βλέπω ξαφνικά το Θοδωρή να βαδίζει βιαστικά πηγαίνοντας προς τον Άγιο Μηνά. Τον φωνάζω να καθίσει να πιει ένα καφέ. Μου λέει «βιάζομαι πάω στο Άγιο Μηνά σε μια κηδεία, πέθανε ένας συμμαθητής μου». Για να τον πειράξω του λέω «αν πεθαίνουν οι συμμαθητές σου να προσέχεις»! Με αγριοκοίταξε και κάτι είπε σιγανά… να πάω να φτύσιμο τα…. Δεν άκουσα καλά.
Του αφιερώνω το κείμενο αυτό εν ζωή διότι τον αγαπώ.
Του Θοδωρή «η περιουσία είναι οι φίλοι του» όπως λέει και οι μεγάλες του αγάπες θα συμπληρώσω εγώ είναι τα παιδιά του Σπύρος και Νανά με τους συζύγους τους και τα δυο εγγόνια Θοδωρής και Λαυρεντία (Λόρα). Επίσης μεγάλη και παντοτινή αγάπη του είναι η ΑΕΚ.
Πηγή “Τα ΝΕΑ της Λευκάδας”
ΥΓ. Ο Θοδωράκης έφυγε από κοντά μας στις 14 Ιανουαρίου του 2019.
Σύσσωμη η κοινωνία της Λευκάδας και πολλοί φίλοι του από πολλά μέρη της Ελλάδας παραβρέθηκαν για τον τελευταίο χαιρετισμό.
Το άρθρο αναδημοσιεύται ως μνημόσυνο για τα πέντε χρόνια απουσίας του.
Μιας απουσίας που θα έλεγα αισθητής διότι πολλοί ακόμη ψάχνουν να δουν αυτή τη γλυκιά μορφή, αυτή τη χαμογελαστή φιγούρα του Θοδωράκη στη γωνιά του Τζορέλλο.
Και το αποτύπωμα του παραμένει και σήμερα με την πλακέτα στο σημείο που γράφει “Εδώ ήταν το θρονί του Θοδωράκη”.