«ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ» #αρθρο #ΤαΝεα
Ο πολιτικός δεν εκλέγεται για να αφηγείται την πορεία των συναισθημάτων του, αλλά για να πράττει. Με αυτή την πεποίθηση πορεύθηκα όλα τα χρόνια της πολιτικής μου διαδρομής και επειδή είμαι πολιτικός θέσεων με αυτή θα συνεχίζω να πορεύομαι. Γίνεται; Ακόμη και αν συντελείται μια τεράστια αδικία σε βάρος του; Ακόμη και αν επιχειρείται η πολιτική, η ηθική και η πολιτική του εξόντωση; Το ομόφωνο και απαλλακτικό βούλευμα της 9ης Αυγούστου 2022 αυτό αποδεικνύει. Ότι και πρέπει και γίνεται.
Αν κάποιοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να σκεπάσουν με σκοτάδι την πολιτική ζωή της χώρας, εγώ πίστευα και πιστεύω ότι το φως πάντοτε θα νικά. Γι΄αυτό και για μένα πρόκειται για ημέρες δικαίωσης, ημέρες νίκης, ημέρες χαράς. Η αδικία σε βάρος μου ήταν κατάφωρη. Αντεπεξήλθα γιατί είχα πολύτιμους συμμάχους την αλήθεια και το δίκαιο. Το είπα από την πρώτη στιγμή ότι «η Δικαιοσύνη βλέπει και στα σκοτάδια». Και είδε. Και αποκάλυψε όλη την αλήθεια. Αυτό επιλέγω να κρατήσω από τη σκευωρία Νοβάρτις. Πως τίποτε, κανείς και καμία δεν μπορούν να σταθούν πάνω από την αλήθεια. Επτά δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί εξέτασαν την υπόθεσή μου. Και η ανάκριση ήταν χαρακτηριστική ως προς τα ευρήματά της.
Ο κάθε άνθρωπος επιλέγει με βάση τις αξίες και το χαρακτήρα του το δρόμο που θα βαδίσει. Προσωπικά δεν είμαι Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου ούτε για να εξαντλούμαι σε καταγγελίες, ούτε για να ζω με δηλητήριο. Αυτό το θλιβερό προνόμιο ανήκει σε όσους το διεκδικούν με τα λόγια και τα έργα τους. Αν κάτι διδάσκει η περιπέτειά μου είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει Δημοκρατία, υπάρχει Κράτος Δικαίου, υπάρχουν θεσμοί. Και αυτό δίνει στον πολίτη την ελπίδα για καλύτερο μέλλον και στον πολιτικό τη δύναμη να συνεχίσει να αγωνίζεται. Εκείνοι που με γνωρίζουν να είναι βέβαιοι ότι θα συνεχίσω με την ίδια δύναμη και σεμνότητα. Εκείνοι που με ζύγισαν λάθος ας πάρουν το ηχηρό μήνυμα: τέτοια αδικία ποτέ ξανά.
Θα ήταν ωστόσο παράλειψη να κλείσει αυτό το κείμενο μόνο με προσωπικές αναφορές, γιατί το ζήτημα εκτείνεται ευρύτερα από την προσωπική μου δικαίωση και καταλαμβάνει κεντρικά ζητήματα λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Έχω χρέος περισσότερο από ποτέ να καταθέσω τη θεσμική μου άποψη, μετά την οδυνηρή εμπειρία μου που διήρκησε σχεδόν πέντε χρόνια. Για τέτοια ζητήματα αξία δεν έχει μόνο αυτό που λες, αλλά και τι προτίθεσαι να κάνεις.
Ως γνωστόν, μετά από δικό μου αίτημα-παράκληση και ενώ η Βουλή μου προσέφερε ασυλία διότι αυτό ορίζει το Σύνταγμα προτίμησα να μην δεχτώ ασυλίες προνόμια και παραγραφές. Ας σημειωθούν τα εξής: στις 3 Οκτωβρίου 2019 ήρθη η ασυλία μου. Στις 4 Οκτωβρίου 2019 ο Πρόεδρος της Βουλής απέστειλε αμέσως τη δικογραφία στον Άρειο Πάγο. Έκτοτε και επί τρία χρόνια περίμενα να γίνει η ανάκριση και οι υπόλοιπες δικονομικές ενέργειες. Με συνεχή υπομνήματά μου ζητούσα να προτιμηθεί η υπόθεσή μου. Κι όμως αυτό δεν γινόταν. Υπήρχαν άλλες υποθέσεις που άγγιζαν την παραγραφή κι έπρεπε να προηγηθούν εμού, μεσολάβησε προαγωγή της πρώτης ανακρίτριας, αυτεπάγγελτη εξέταση της αρμοδιότητας των δικαστηρίων, αντίθετες επ΄αυτού του θέματος αποφάσεις των δικαστικών λειτουργών και οι μήνες και τα χρόνια περνούσαν.
Εν τω μεταξύ όμως χυνόταν εναντίον μου πολιτικό δηλητήριο με μια σειρά ψεμμάτων, ανακριβειών και όχι μόνο. Έγινε ωμό bullying εναντίον δικαστών και εισαγγελέων. Αυτά, όμως, δεν πρέπει να επαναληφθούν. Γι’ αυτό και ενόψει της ψήφισης του νέου νόμου περί ευθύνης Υπουργών πρέπει οπωσδήποτε να προσεχθούν τα εξής: α. Η εμπειρία των Ελλήνων πολιτικών του 19ου αιώνα που κατέληγε σε θεσμικές επιλογές γρήγορης ποινικής αξιολόγησης των φερόμενων αδικημάτων υπουργών πρέπει να αξιοποιηθούν πολύ προσεκτικά. Οι υποθέσεις δεν πρέπει να χρονίζουν γιατί η καθυστέρηση προκαλεί ομηρίες και δίνει χώρο στη συκοφαντία β. Οι υποθέσεις υπουργών που οδηγούνται στη δικαιοσύνη πρέπει να εξετάζονται πάραυτα κατά απόλυτη προτίμηση, όπως λέμε στη δικαστική πρακτική, δηλαδή προτεραιότητα γ. Η συκοφαντική δυσφήμιση κατά την περίοδο που διενεργείται η ανάκριση πρέπει να αναχθεί σε βαρύτατο κακούργημα δ. Η εναρμόνιση του κοινού νόμου με το αναθεωρημένο άρθρο 86 πρέπει να γίνει με σοβαρότατη προκοινοβουλευτική διαβούλευση, όπου θα συμμετάσχουν όσα πολιτικά κόμματα επιθυμούν.
Για όλα αυτά θα τοποθετηθώ μόλις ξεκινήσουν οι εργασίες της Βουλής. Η οδυνηρή μου εμπειρία σε ένα μόνο συμπέρασμα καταλήγει: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!
