Εξέπνευσε επιτέλους το κακότυχο –σε γενικές γραμμές- σύγχρονο ’21 και μαζί του οι εκδηλώσεις μνήμης για τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της παλιγγενεσίας. Εκείνο που μας έμεινε από εκείνη την ανοργάνωτη ωστόσο σωτήρια αποκοτιά, είναι η ψυχάρα των μπαρουτοκαπνισμένων για τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά της Ελευθερίας.
Ο στοχαστής Μαξ Βέμπερ ισχυρίζεται ότι όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκίνησαν από μια ουτοπία. Και μάλλον δεν έχει άδικο. Αποσπάσματα από φλογερά «αγράμματα» κείμενα μας παρέθεταν τα ΜΜΕ κάθε τόσο κατά τη διάρκεια του έτους, τα οποία μας κάνουν υπερήφανους, ενώ αυξάνουν το πατριωτικό αίσθημα ευθύνης μπροστά στους επερχόμενους κινδύνους. Κάπως έτσι σκέφτηκε και λειτούργησε εκείνος ο συγκλονιστικός ήρωας Αθανάσιος Διάκος.
Στην αγωνιώδη σύσκεψη των οπλαρχηγών στο χωριό Κομποτάδες –βαρύς από μνήμες ο ίσκιος των πλάτανων της πλατείας- οι άλλοι σα να κιότεψαν απέναντι στο επίλεκτο στράτευμα του Ομέρ Βρυώνη και προτίμησαν έναν κλεφτοπόλεμο φθοράς. Τότε ο Διάκος θυμωμένος κι αγέρωχος πετάχτηκε πάνω και πρότεινε το γιοφύρι της Αλαμάνας, που απέχει δυο – τρία χιλιόμετρα από τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα, τον οποίον και επικαλέστηκε με δέος! Ηττήθηκε; Στη συνείδησή μας βέβαια όχι.
Διαβάζοντας διάφορες ιστορικές πηγές και ακούγοντας φίλους μελετητές ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί από τις αντιφατικές κρίσεις σχετικά με το ‘21.
Για όλους τους ήρωες υπάρχει το «ναι μεν αλλά» προτάσσοντας και διογκώνοντας προσωπικές αδυναμίες. Πονηρός και ιδιοτελής ο Κολοκοτρώνης, ασεβής ο Καραϊσκάκης, άτακτος ο Παπαφλέσσας, φίλος του Αλή Πασά ο Ανδρούτσος, φαφλατάς καιροσκόπος ο Μακρυγιάννης, σφετεριστής ο Μιαούλης, αρβανίτης ο Μπότσαρης, γραφικός τουρίστας ο Λόρδος Βύρων, προστάτης της αστικής κοινωνίας ο Καποδίστριας και τόσα άλλα. Μόνον ο Νικηταράς έμεινε στο απυρόβλητο!
Τελικά με τόσους «τυχοδιώκτες» οπλαρχηγούς και ποτάμια αίματος τα καταφέραμε και ελευθερωθήκαμε. Δε μετράει αυτό πάνω από όλα τα άλλα, ας πούμε, άπλυτα; Υπάρχει αδέκαστος άνθρωπος και δη μπροστάρης σε εποχές έκρυθμες και σκοτεινές; Φαίνεται ότι είναι ίδιον της φυλής μας από αρχαιοτάτων χρόνων να εξοστρακίζονται οι επώνυμοι.
Η αφεντιά μου εξακολουθεί να έχει ψηλά όλους του ήρωες και τους χρωστάει ταπεινά απέραντη ευγνωμοσύνη, ενώ υιοθετεί αβίαστα και εξόχως υπερήφανα τα λόγια του εθνικού μας ποιητή: «Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι».
Χρίστος Σαμαντάς
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Χρίστος Σαμαντάς γεννήθηκε στη Λυγαριά Φθιώτιδας, σπούδασε Φυσική και εργάσθηκε ως καθηγητής και λυκειάρχης στο Δημόσιο Σχολείο.
Επιμορφώθηκε πάνω σε παιδαγωγικά, αλλά και άλλα αντικείμενα στην Ελλάδα και Εξωτερικό. Συμμετείχε μέσω του συνδικαλισμού και άλλων κινημάτων σε πολύχρονους κοινωνικούς και οικολογικούς αγώνες.
Αθεράπευτα ονειροπόλος χωρίς αναστολές, παράλληλα με την ιδιότητα του δασκάλου ασχολήθηκε ενεργά με δεκάδες αντικείμενα, δίνοντας έμφαση σε δραστηριότητες της πνευματικής ζωής, εθελοντισμού, οικολογίας, θεάτρου, μουσικής, αργυροχρυσοχοΐας, δημοσιογραφίας κ.α.
Συμμετείχε σε συγγραφικές ομάδες βιβλίων παιδαγωγικού περιεχομένου, περιοδικών, εφημερίδων όπου τακτικά αρθρογραφεί.
Αποτελεί φίλο του Lefkada Open.
