Γράφει ο Μίμης Κούρτης
ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΟΥ, ΦΟΥΣΚΩΝΩ ΑΠΟ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…
Έξι χρονών σε είδα να μπαίνεις με τον πατέρα σου στην αίθουσα Ενόργανης Γυμναστικής του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου Σμύρνης.
Αγωνία στα μεγάλα ματάκια σου, πεντακάθαρο βλέμμα και διαπεραστικό χαμόγελο.
Και μπήκες στην καρδιά μου και γίναμε
” κολλητοί ” , και οικογενειακοί φίλοι.
Ακουμπούσες το ποτηράκι σου στο τραπεζάκι το δικό μου, κι όχι των γονιών σου, είχαμε μικρά μυστικά, κι εκείνη την σκουπιδοτροφή του Σαββάτου, και οι τσίχλες που τυχαία βρισκόταν στην τσέπη μου και τα μαλώματα του προπονητή που μας έπιανε στα πράσα.
Κι όταν δεν έβγαινε η άσκηση εκείνο το χτυποκάρδι και το δάκρυ που έτρεχε έκαιγε το στήθος μου.
Οι συγκυρίες μας χώρισαν αθλητικά, αλλά ποτέ συναισθηματικά. Κι ήρθαν καλύτερες μέρες κι άρχισε να λάμπει το άστρο σου. Δεν ξεχνώ τα μετάλλια που γέμισαν το στήθος στην Ηλιούπολη, αλλά και την κίνηση να τα ρίξεις στην πλάτη σου για να μην στεναχωρηθεί ο φίλος και συναθλητής σου Επαμεινώνδας, που δεν πήρε μετάλλιο.
Ήθος σπουδαίο η πράξη σου και η συνέχεια της να του χαρίσεις ένα από τα μετάλλια σου.
Οι σκοτεινές δυνάμεις του χώρου σε οδήγησαν στην φυγή από την γυμναστική, κι εμείς να
πικρενόμαστε που ένας πανάξιος αθλητής χάθηκε.
Κι ήρθε το εντυπωσιακό παρκούρ, μα δεν μπόρεσε να σβήσει την φωτιά της γυμναστικής. Και σε κάποια εντυπωσιακή στροφή του παρκούρ γύρισε το μυαλό και μπήκες ξανά στα γυμναστήρια.
Με το πείσμα και την σοβαρότητα σου και με τις υποδείξεις ενός άξιου προπονητή, του Δημήτρη Ράφτη, ανέβηκες ένα ένα τα σκαλιά της επιτυχίας. Ήρθε το πρώτο διεθνές μετάλλιο κι εκπληρώνοντας το τάξιμο , από τα παλιά, σε υποδέχτηκα στο αεροδρόμιο γεμάτος χαρά και περηφάνια.
Πόνεσα μαζί σου για το χαμό του πατέρα σου, που έφυγε πολύ νωρίς, αλλά θαύμασα τα αποθέματα της ψυχής σου, όταν λίγες μέρες μετά κατακτούσες το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο. Και πόσο συγκλονιστική η στιγμή της απονομής, όταν έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό και ύψωσες με το χέρι σου
το μετάλλιο αφιερώνοντας το στον πατέρα σου.
Ακολούθησαν τα χειρουργεία, από τις καταπονήσεις των σκληρών προπονήσεων, όποιος ξέρει από μέσα τι εστί προπόνηση ενόργανης, καταλαβαίνει καλά τι σημαίνει πρωταθλητισμός. Οι δυσκολίες σε χαλυβδωσαν και εδώ φάνηκε η στόφα του πραγματικού αθλητή
Περνούσαν τα χρόνια, πολλές δυσκολίες, πίκρες, απογοητεύσεις, πόνος μυϊκός και ψυχικός.
Μα η καρδιά του πρωταθλητή, διέψευσε κατηγορηματικά τις Κασσάνδρες, που σε ήθελαν τελειωμένο και συνέχισες δυναμικά τον αγώνα σου. Έτσι σήμερα το απόγευμα, κρέμασες στο στήθος σου το τρίτο Ολυμπιακό μετάλλιο,
ένα μετάλλιο που σε καθιστά μόνιμο Ολύμπιο κάτοικο.
Ήρθε στη ζωή σου η Βασούλα και οι λατρεμένες κοράκλες σου να ολοκληρώσουν την ευτυχία σου και να θεραπεύουν τα μέσα τραύματα.
Όλη η Ελλάδα υποκλίνεται στην αξιοσυνη σου κι εγώ που σε αγαπώ πολύ φουσκώνω από περηφάνια, σαν αθλητικός σου πατέρας, σαν φίλος.
Σμίγω τα αληθινά μου δάκρυα χαράς, με εκείνα, τα δικά σου, του Τάκη του πατέρα σου που χαίρεται στον ουρανό , της μάνας σου, του αδελφού και με όσους πίστεψαν πραγματικά σε σένα.
Πιο περήφανος δεν γίνεται. Θέλω μια αγκαλιά από σένα να ακουμπήσω το χρυσάφι των επιτυχιών σου και το αξέχαστο χτυποκάρδι σου.
Μίμης Κούρτης – Εγκλουβή Λευκάδας 4/ 8 / 2024
