Ένα θαυμαστό μέρος της Κεφαλονιάς που ανακαλύφθηκε χάρη σε έναν επίμονο επιστήμονα και τον μεγάλο σεισμό του 1953
Όταν ο Ιωάννης και η σύζυγός του, Άννα, ήρθαν στην Κεφαλονιά το 1951 για να ερευνήσουν την πιθανολογούμενη ύπαρξη ενός σπηλαίου δυτικά της Σάμης υπήρχαν ελάχιστες ενδείξεις για το τι υπήρχε κάτω από την επιφάνεια της γης. Βρήκαν ένα μικρό άνοιγμα, περιτριγυρισμένο από δέντρα. Κατέβηκαν με τη βοήθεια σχοινιών και αντίκρισαν μια υπόγεια λίμνη που ήταν χαμένη για χιλιετίες.
Στην πρώτη τους εξερεύνηση βρήκαν μία αρχαία λυχνία λαδιού σε μία νησίδα εντός του σπηλαίου. Αρκετά αργότερα, το 1962, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος ανακάλυψε έναν θησαυρό από χειροτεχνήματα τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο και τον 3ο αιώνα προ Χριστού. Ανάμεσά τους ήταν μία πήλινη φιγούρα του Θεού Πάνα και πήλινα πιάτα που απεικονίζουν τη νύμφη Μελισσάνθη (ή Μελισσάνη) να χορεύει. Ξεκάθαρα σημάδια πως κάποτε το σπήλαιο κατοικούνταν και ήταν τόπος λατρείας.
Σύμφωνα με τον μύθο, η Μελισσάνθη αυτοκτόνησε σε μία λίμνη όταν ο Θεός Πάνας την απέρριψε ερωτικά. Μία άλλη εκδοχή του μύθου λέει ότι η Μελισσάνθη ήταν βοσκοπούλα που έπεσε στη λίμνη ψάχνοντας για ένα χαμένο πρόβατο. Σε κάθε περίπτωση, η μεγαλειώδης ανακάλυψη αυτών των χειροτεχνημάτων αποκάλυψε ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας και των μύθων του νησιού.
Η καταστροφή που έφερε την αποκάλυψη
«Το 1953, ο μεγάλος σεισμός της Κεφαλονιάς, μεγέθους 6,8 Ρίχτερ, προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στο νησί. Σκοτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι, σχεδόν όλα τα κτήρια στο νησί ισοπεδώθηκαν. Τα σημάδια των καταστροφών είναι ορατά ακόμα και σήμερα», λέει ο Ντίκινσον. «Ο σεισμός προκάλεσε ένα άνοιγμα της τρύπας στην οροφή του σπηλαίου. Για πρώτη φορά, τα βαθιά υπόγεια νερά αποκαλύφθηκαν σε όλη την μεγαλοπρέπειά τους. Όταν οι κάτοικοι επέστρεψαν μετά τον σεισμό στο νησί ανακάλυψαν αυτή την καταβόθρα, αυτό που οι Μεξικάνοι ονομάζουν cenote. Πράγματι εδώ το τοπίο είναι πιο πολύ μεξικάνικο παρά μεσογειακό. Το 1963 ένα τούνελ έδωσε πρόσβαση στο σπήλαιο» συμπληρώνει.
Το νερό στη Μελισσάνη είναι υφάλμυρο, ένας συνδυασμός θαλασσινού και γλυκού νερού και αποτελεί τμήμα ενός πολύπλοκου υδρογεωλογικού συστήματος. Το βάθος της λίμνης φτάνει τα 37 μέτρα, είναι το σημείο όπου το γλυκό νερό εισέρχεται στο σπήλαιο. Στο μέσο της λίμνης, το βάθος είναι πολύ μικρότερο, περίπου δέκα μέτρα.
«Είναι το σημείο όπου η πεσμένη οροφή δημιούργησε ένα λόφο από τα συντρίμμια της. Παρά το ζεστό φως του ήλιου από πάνω μας, το νερό είναι πάρα πολύ κρύο. Όχι πως έχει πραγματικά σημασία καθώς η κολύμβηση στο σπήλαιο απαγορεύεται αυστηρά», αναφέρει ο δημοσιογράφος της Τelegraph.
Το σπήλαιο χωρίζεται σε δύο θαλάμους. «Ο ένας αυτός που βλέπουμε συνήθως στις καρτποσταλ είναι λουσμένος στο φως, ο άλλος σκοτεινός, φωτίζεται με τεχνητό πορτοκαλί φως και καλυμμένος με σταλαγμίτες και σταλακτίτες. Αυτοί οι σταλακτίτες μεγαλώνουν 1 εκατοστό ανά 100 χρόνια. Ο ξεναγός/βαρκάρης μας είπε ότι μερικοί είναι εδώ για 20.000 χρόνια, κάτι απολύτως πιστευτό δεδομένου του μήκους τους», γράφει η Telegraph.
Πηγή: Travel.gr