Ὕπνος ἱερός, λιονταρίσιος / τοῦ γυρισμοῦ, στὴ μεγάλη / τῆς ἀμμουδιᾶς ἁπλωσιά.
Στὴν καρδιά μου / τὰ βλέφαρά μου κλεισμένα·/ καὶ λάμπει, ὡσὰν ἥλιος, βαθιά μου…
Βοή τοῦ πελάου πλημμυρίζει / τὶς φλέβες μου· / ἀπάνω μου τρίζει / σὰ μυλολίθαρο ὁ ἥλιος·
γεμάτες χτυπάει τὶς φτεροῦγες ὁ ἀγέρας· / ἀγκομαχάει τὸ ἄφαντο ἀξόνι.
Δέ μου ἀκούγεται ἡ τρίσβαθη ἀνάσα. / Γαληνεύει, ὡς στὸν ἄμμο, βαθιά μου
καὶ ἁπλώνεται ἡ θάλασσα πᾶσα.
Ἀλήθεια γιά ποιά περιοχή λέτε ἔγραψε ὁ Σικελιανός τούς στίχους αὐτούς, ἀρχίζοντας τόν Ἀλαφρωϊσκιωτο; Φυσικά γιά τήν ἀμμουδιά τοῦ Κάστρου πού ἦταν δεμένος ἰδιαίτερα, μιά καί ἡ οἰκογένειά του ἔμενε στήν ἀρχή μέσα στό Φρούριο.
Σχετικά μέ τό Κάστρο καί σέ ὅσους ἀπεκάλεσαν ὅλους ὅσους διαφώνησαμε μέ τόν τρόπο ἀξιοποιήσεώς του, ὡς ὀπισθοδρομικούς:
Α. Δέν διαφωνεῖ κανείς με τήν ἀξιοποίηση τῆς περιοχῆς τοῦ Κάστρου. Χρόνια τώρα εἶναι ἐγκαταλελειμμένο σάν φάντασμα. Γιατί ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν μποροῦσε νά ἀξιοποιηθεί μέσω μιᾶς Δημοτικῆς Ἐπιχειρήσεως πρός ὄφελος τῶν δημοτῶν; Μιά καί ὁ συγκεκριμένος χῶρος εἶναι στήν οὐσία προέκταση τῆς προκυμαίας τῆς πόλεως. Εἶναι ἡ προκυμαία τοῦ παλιοῦ λιμανιοῦ. Καί εἶναι καί ἡ ἀμμουδιά τῆς πόλεως, τήν ὁποία κανείς δέν δικαιοῦται νά ἀφαιρέσει. Δέν μποροῦν ὅλοι καθημερινά νά τρέχουν σέ Πορτοκατσίκια καί Καθίσματα νά κάνουν τό καθημερινό τους μπάνιο. Εἶναι τό ἴδιο ἄν κάποια ἐπιχείρηση ἀγόραζε ὅλα τά καφενεῖα τῆς κεντρικῆς πλατείας καί ἀπαγόρευε στόν κόσμο νά πηγαίνει ἐκεῖ. Εἶναι ἀκριβῶς τό ἴδιο. Κάτι πού ἐν μέρει ἔχει ἤδη γίνει.
Αὐτό πού ἐσχάτως προτεινόταν, ἦταν μιά ἐγκατάσταση πού θα ἀφαιροῦσε τόν δημόσιο αὐτό χῶρο ἀπό τούς πολίτες τῆς Λευκάδας. Τί θα κέρδιζε λοιπόν ἡ Λευκάδα; Τίποτε. Θά ἔχανε τμῆμα τῆς πόλεώς της, θά ὑποβαθμιζόταν ἡ ποιότητα ζωῆς τῶν κατοίκων τῆς Χώρας καί τά κέρδη βέβαια θά ἔφευγαν γιά ἀλλοῦ. Τό μόνο πού θά «κέρδιζαν» οἱ λευκαδίτες θά ἦταν ἡ προσφορά ὑπηρετικοῦ προσωπικοῦ. Εὖγε.
Τί σημαίνει λοιπόν ἀξιοποίηση; Μήπως πρέπει νά τό προσδιορίσουμε; Ἔργα γιά τό κοινό καλό καί τήν κοινή ὠφέλεια ἤ προσφορά τῶν παραλιῶν μας καί γενικότερα τῆς ὑπάρξεώς μας, βορά σε ξένα πρός τό νησί συμφέροντα; Ἄς ἀπαντήσουν ὅσοι ἀνάγκασαν τόν κόσμο νά κατεβεῖ στούς δρόμους. Κατ’ ἀρχάς ἄς μή ξεχνοῦν: Βοή λαοῦ, φωνή Θεοῦ.
Καί οἱ πολιτικοί ἐκπρόσωποι ἄς μή κάνουν ὅτι δεν καταλαβαίνουν. Ψηφίστηκαν γιά νά ὑπηρετήσουν τό κοινό καλό. Μέ βάση τούς Νόμους πού ἐξασφαλίζουν τήν ἰσότητα τῶν πολιτῶν. Ἄν δέν τούς ξέρουν νά τούς μάθουν. Ἄγνοια Νόμου ἀπαγορεύεται. Καί ὀφείλουμε ὅλοι νά τούς ἐφαρμόζουμε σέ ὅποιο πόστο καί ἄν βρισκόμαστε καί ὄχι νά τούς θεωροῦμε παλιόχαρτα πρός καταπάτησιν. Διότι ἡ δεύτερη περίπτωση δείχνει ὅτι εἴμαστε ἀποικία καί ὅχι κυρίαρχο κράτος.
Β. Ἀλλά ἄς κάνουμε μιά μικρή ἀναδρομή.
Ὥς γνωστόν μετά τήν κατασκευή τοῦ Κάστρου, ἔγινε ἀναγκαστική μετοίκιση τῶν κατοίκων ἀπό τήν ἱστορική Νήρικο. Ἡ νέα πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ ἀναπτύχθηκε μέσα στό Φρούριο καί ἔξω ἀπό τά προφρουριακά ἐρίσματα στά ἀριστερά (Χ) ὅπου λεγόταν Μποῦργκο καί δεξιά (R, Q, S) ὅπου λεγόταν Ἄλλη Μεριά.
Ἐδῶ βλέπουμε τό Φρούριο. Ἐπάνω καί δεξιά ἡ περιοχή κατοικίας Μποῦργκο, τό ὑδραγωγεῖο πού φθάνει μέχρι τήν Ἁμαξική (σημερινή πόλη), ὅπου ὑπῆρχε ἀπό τότε οἰκιστική ἀνάπτυξη. Κάτω καί δίπλα στό Φρούριο, πρός τήν Ἀκαρνανία, ἡ περιοχή κατοικίας Ἄλλη Μεριά. Μέ τήν κατοίκιση μέσα στό Φρούριο ὁλοκληρώνεται ἡ πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ ἀπό τό 1300 περίπου μέχρι καί τό 1684 (ἀναπτυσσόταν δηλαδή σέ τέσσερα σημεῖα), ὅταν οἱ Ἑνετοί καταλαμβάνουν τό νησί ἀπό τούς Τούρκους, καί μετέφεραν τήν πρωτεύουσα στήν σημερινή θέση (Ἁμαξική).
Ἐδῶ δέν ὑπάρχει ἀκόμη ὁ δρόμος τοῦ Κάστρου πού κατασκευάσθηκε τό 1858. Φαίνεται τό Ὑδραγωγεῖο. Μπροστά μεταξύ τῶν ἀριθμῶν 5 καί 3 ὑπάρχει διαμόρφωση λιμανιοῦ καί φαίνεται τό πολύ στενό κανάλι (new canal) πού ἔσυραν τά πλοιάρια γιά τήν μεταφορά τῶν ταξιδιωτῶν μέχρι τό σημερινό λιμάνι τῆς πόλεως. Βόρεια καί ἀνατολικά τοῦ κάστρου τό λιμάνι Ἁγ. Νικόλαος ἤ Δέματα, ὅπως ἦταν τότε γνωστό. Ἡ Λευκάδα εἶχε τήν ἐποχή αὐτή τρία λιμάνια, χώρους προσορμήσεως στό βορειότερο ἄκρο της: Στόν Ἅγ. Γιάννη, στήν σημερνή περιοχή τοῦ Μουράγιου (5-3) καί στόν Ἅγ. Νικόλαο –Δέματα. Ὁ παραπάνω χάρτης δίνει καί πολλές ἄλλες σημαντικές πληροφορίες γιά τήν ἐποχή αὐτή.
Γ. Νομοθετική Προστασία
Τό Φρούριο κηρύσσεται ὡς διατηρητέο μνημεῖο μέ τό ΦΕΚ 28Α΄ τοῦ 1922, μαζί με ἄλλα σημαντικά φρούρια τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ἑπτανήσου. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἡ περιοχή θεωρήθηκε, σωστά, ἀρχαιολογική καί προστατευτέα. Διότι τό Φρούριο προεκτεινόταν καί ἐκτός τοῦ σημερινοῦ μνημείου, περιφερειακά. Στήν συνέχεια μέ τό ΦΕΚ 1146/Β/2000, κηρύσσεται ὡς ἀρχαιολογικός χῶρος.
Καί τέλος, ἡ ἴδια περιοχή ἀκριβῶς μέ τόν ἴδιο χάρτη στό ΦΕΚ 1061/Β//2005, «Καθορίζεται ὡς άδόμητη ζώνη Α΄ ἀπολύτου προστασίας». Καί ἐρωτᾶται: Αὐτές τίς νομοθετικές ρυθμίσεις δέν τίς γνώριζαν οἱ πολιτικοί ὑπεύθυνοι; Ἐκτός καί ἄν ἔχουν ἀλλάξει καί τότε πρέπει νά μᾶς δείξουν, ἀν ὑπάρχει τό νέο θεσμικό καθεστώς καί τά νέα ΦΕΚ, βεβαίως.
Ἀντιδράσεις
Σχετικά τώρα μέ τά ὅσα συνέβησαν καί κυρίως μέ τίς ἀντιδράσεις τῶν κατοίκων πού μᾶλλον κάποιος θεώρησε, ὅτι εἶναι ἀμελητέοι καί δεν χρειάζεται νά τούς λαμβάνουμε ὑπ’ ὅψιν.
Πρέπει ἴσως νά θυμίσουμε ὅτι ὑπάρχει κάτι πού λέγεται Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας, πού εἶναι δημοσιευμένο στό ΦΕΚ 211/2019 καί μπορεῖ ὁ καθένας νά τό διαβάσει. Μήπως ἔπαψε νά ἰσχύει καί δέν τό ξέρουμε; Διότι συνέβησαν περίεργα πράγματα ὑποτιμήσεως τῆς νοημοσύνης μας. Εἶναι γνωστά. Κυρίως τό ὅτι ἐγκαλοῦνται δύο κυρίες, κατά παράβασιν τοῦ ἄρθρου 14 τοῦ Συντάγματος, περί ἐλευθερίας τῆς γνώμης. Ἡ δέ μία κυρία ἐξ αὐτῶν εἶναι πρόεδρος τοῦ Σ.Α., νομοθετημένου ὀργάνου, τό ὁποῖο μέ πολλή ἐπιμέλεια ἀνέλυσε τό θέμα καί ἀποφάσισε. Καί ἄν ἔχει κάποιος ἔνσταση ὑπάρχουν οἱ νόμιμες διαδικασίες.
Καί τό σημαντικό στήν περίπωση εἶναι ὅτι ἐνῶ ἔπρεπε ὅλοι να ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τέτοιων πρακτικῶν πού ἀποδομοῦν τήν δημοκρατική μας λειτουργία καί ἐννοῶ κυρίως τους πολιτικούς ἐκπροσώπους, δέν τό ἔκαναν. Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ὅταν ἀναλαμβάνουν τήν θέση τους ὀρκίζονται πίστη στό Σύνταγμα καί στους Νόμους τοῦ Κράτους!!! Ἐξαίρεση ὁ πρώην Βουλευτής καί Περιφερειάρχης Παναγιώτης Καββαδᾶς πού δημοσίως διαφώνησε.
Θά φοβόμαστε λοιπόν νά διαφωνοῦμε καί νά θέλουμε νά ἐφαρμόζονται οἱ νόμοι καί οἱ διατάξεις τοῦ Κράτους; Ἐγώ λοιπόν:
– Διαφωνῶ μέ τήν προτεινόμενη ἀξιοποίηση τοῦ Κάστρου, διότι δέν τηρήθηκαν οἱ διατάξεις (ΦΕΚ 28Α΄/1922, ΦΕΚ 1146/Β/2000, ΦΕΚ 1061/Β//2005), πού διέπουν τήν περιοχή ἀλλά καί τό ἐθιμικό δίκαιο.
–Διαφωνῶ διότι στίς ἐπισκευές τοῦ κτιρίου τῶν Δικαστηρίων δέν τηρήθηκαν ὅσα ὁρίζει τό ΦΕΚ 230Δ΄/1988, «Περί χαρακτηρισμοῦ τῶν κτίρίων ὡς διατηρητέων μέ ὁδηγίες γιά τήν ἀποκατάστασή τους».
–Διαφωνῶ μέ τόν τρόπο ἀξιοποιήσεως τοῦ παραλιακοῦ Ἀνθώνα διότι δέν τηρήθηκαν οἱ διατάξεις τοῦ ΦΕΚ 103 Δ΄/ 1982 «περί Χαρακτηρισμοῦ τῆς Χώρας ὡς ἱστορικοῦ τόπου καί διατηρήσεως τοῦ πολεοδομικοῦ της ἱστοῦ». Καί κυρίως δέν ἐλήφθη ὑπ ὅψιν ἡ πολιτιστική κληρονομιά τῆς Λευκάδας.
–Διαφωνῶ διότι δέν ἔχει ἀντιμετωπισθεῖ μέ σοβαρότητα τό πρόβλημα τῆς σταθμεύσεως παρά τό ὅτι ὑπάρχει λύση.
–Διαφωνῶ μέ τό ὅτι δέν λειτουργεῖ σωστά ὁ Βιολογικός Καθαρισμός καί ἔχει καταστρέψει καί μολύνει τήν ἀνατολική πλευρά τῆς Χώρας καί ὅλο τόν ὅρμο Δρεπάνου καί τήν θαλάσσια περιοχή τῆς Λυγιᾶς. Εἶναι σάν νά ἔχουμε κατσκευάσει μιά πολυτελῆ κατοικία, χωρίς ὅμως τουαλέτα.
–Διαφωνῶ με τήν προτεινόμενη λύση τῆς ὑπογείου ζεύξεως στό σημεῖο πού προτείνεται, διότι:
Πρῶτον, παρακάμπτει καί αὐτή νομοθέτημένες διατάξεις, ὅπως, ΦΕΚ 1146/Β/2000, ΦΕΚ 1061/Β//200. Ἐπίσης ἡ λιμνοθάλασσα τῶν Στενῶν Λευκάδας εἶναι μία εἰδικά προστατευόμενη περιοχή σύμφωνα μέ τήν Ὁδηγία 79/409/EEC, τῆς Συνθήκη τῆ Βαρκελώνης καί τήν ἐλληνική Νομοθεσία, χαρακτηρισμένη ὡς περιοχή ἰδιαιτέρου κάλλους (ΦΕΚ 687/Β/24-5-76). Ἐπίσης ἡ περιοχή περιλαμβάνεται στό δίκτυο 2000 μέ Κωδικό GR22400001 καί εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ὑγροτόπους τῆς Δυτικῆς Ελλάδας. Ἀποτελεῖ τμῆμα τοῦ συγκροτήματος ὑγροβιοτόπων τοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου μέ διεθνῆ σημασία σύμφωνα μέ τήν σύμβαση Ramsar.
Δεύτερον διότι εἶναι ἔργο πολυτελείας, (μέ δανεικά βέβαια χρήματα) σέ ἐποχή πού δέν μποροῦν οἱ πολίτες νά πληρώσουν τήν ΔΕΗ.
Τρίτον μιά καί πρέπει καί καλά νά γίνει, ὑπάρχει καλύτερη χάραξη μέ ἀναπτυξιακά κριτήρια πού δέν παραβιάζει καμμία διάταξη, ὅπως παλαιότερα ἀνέπτυξα: (https://charapapadatou.gr/kykloforia-kai-aisthitiki/). Καί μεγαλώνει τό ἀντείιμενο γιά τούς κατασκευαστές πού αὐτό θέλουν. Σκέφθηκε κανείς ὅτι ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο πρέπει νά προσεγγίζεται μέσα ἀπό τίς νόμιμες διαδικασίες; Καί πολλά ἄλλα.
Θά τολμήσει κανείς νά ἐγκαλέσει τόσον ἐμένα ἀλλά καί ὅλους διότι ἀπαιτοῦμε τήν τήρηση τῆς κειμένης νομοθεσίας;
Μήπως σκεφθήκαμε ποτέ γιατί ὁ Σωκράτης, ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος ὅλων τῶν ἐποχῶν, πῆρε τό κώνειο, παρά τό ὅτι ἡ κατηγορία ἦταν ἄδικη καί παρά τό ὅτι μποροῦσε νά τό ἀποφύγει; Τό πῆρε γιά νά τιμήσει τούς Νόμους τῆς Ἀθηναϊκῆς Δημοκρατίας. Γιατί πάνω ἀπό ὅλα στήν λειτουργία ἑνός πολιτεύματος εἶναι ὁ Νόμος καί ἡ τήρησή του. Ἐμεῖς τούς πετᾶμε σάν παλιόχαρτα.
Τουρισμός, μόνο λίγα λόγια
Καί μήπως πρέπει να ρίξουμε μιά ματιά στήν πομφόλυγα περί τοῦ τουρισμοῦ ὡς τῆς βαριᾶς βιομηχανίας τῆς Ἑλλάδας; Μέ τόσα ἑκατομμύρια τουριστῶν πού ἔρχονται στήν Ἑλλάδα θά ἔπρεπε νά τρῶμε μέ χρυσά κουτάλια. Ἀντίθετα ἡ Χώρα εἶναι χρεωμένη μέχρι το λαιμό ἐξ αἰτίας τῆς μεταπολιτευτικῆς κακοδιαχειρήσεως τῶν οἰκονομικῶν τῆς Χώρας ἀπό τούς ἐθνοπατέρες μας, οἱ ὁποῖοι βέβαια δέν ντρέπονται. Καί φυσικά ὁ τουρισμός οὐδέν προσφέρει στό θέμα αὐτό. Τά οἰκονομικά μιᾶς Χώρας προσδιορίζονται ἀπό τους παραγωγικούς τομεῖς τῆς οἰκονομίας, πού εἶναι ὁ πρωτογενής (γεωργία, κτηνοτροφία ἁλιεία, δασοπονία, ἐξορύξεις) καί ὁ δευτερογενής (βιοτεχνία, βιομηχανία). Ὁ τριτογενής τομέας (συντάξεις, διοίκηση, παιδεία, ὑγεία, πολιτισμός κ.λπ.) δεν παράγει χρήματα, ἀλλά ξοδεύει, ἀπό αὐτά πού παράγονται ἀπό τούς πρώτους τομεῖς. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν οἱ δύο παραγωγικοί τομεῖς καταστράφηκαν, τί μάς μένει; ὁ Δανεισμός. Καί φτάσαμε ἐδῶ πού φτάσαμε δηλαδή στήν ἐξάρτηση καί στήν δουλεία ἔναντι τῶν ξένων δανειστῶν μας.
Τούς τομεῖς αὐτούς ἀπό τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 τούς καταστρέψαμε. Πολλοί θυμοῦνται ὅτι ἐπιδοτοῦνταν οἱ ἀγρότες νά ξεριζώνουν ἀμπέλια καί κλήματα. Καί ἐπίσης ὑπῆρξε βίαιο κλείσιμο ἱστορικῶν βιοτεχνιῶν καί βιομηχανιῶν, ὅπως στήν Πάτρα, Βόλο ἀλλά καί σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Δηλαδή καταστράφηκε ἡ παραγωγική δομή τῆς Χώρας. Ἧταν μήπως ὑποχρέωση γιά νά μποῦμε στήν Ε.Ε., ὥστε νά μήν εἶναι ἀνταγωνιστικά τά γεωργικά προϊόντα μας, ἔναντι Ἰταλίας καί Ἰσπανίας; Ποιός θά τολμήσει νά μᾶς τό πεῖ;
Τό θέμα εἶναι πού βρίσκεται ὁ τουρισμός, πού τόν ὀνομάζουμε τήν βαριά βιομηχανία μας. Ἡ λέξη βιομηχανία παραπέμπει σε παραγωγική δομή. Ἐνῶ ὁ τουρισμός βασικά εἶναι παροχή ὑπηρεσιῶν. Τό θέμα εἶναι πολύπλοκο καί θα ἀναφερθῶ μόνο ἐπ’ὀλίγον.
α) Γιά νά λειτουργήσει καί ἡ παραμικρή τουριστική μονάδα πρέπει νά ἔχουν ἤδη γίνει τά ἀναγκαῖα ἔργα ὑποδομῆς ( ὁδοποιΐα, ὕδρευση ΔΕΗ, ἀποχέτευση, ἀναπλάσεις, λιμενικά ἔργα κ.λπ.), Αὐτά ποιός τά πληρώνει; Τό κράτος βέβαια. Τό κόστος ὅλων αὐτῶν τῶν ἔργων ὑποδομῆς ἄν τά ἀφαιρέσουμε ἀπό τἀ ἔσοδα τοῦ τουρισμοῦ, τί μένει;
β) Τά ἔσοδα τοῦ τουρισμοῦ τελικά πού πᾶνε; Στίς τοπικές κοινωνίες; Ὄχι βέβαια. Μόνο στίς τοπικές μονάδες καί αὐτά ὑπό αἴρεσιν. Διότι μέ τήν καταστροφή τοῦ πρωτογενοῦς καί δευτερογενοῦς οἰκονομικοῦ τομέα εἰσάγουμε ἕτοιμα φαγητά, ἀκόμη καί λεμόνια καί σκόρδα ἀπό τό ἐξωτερικό. Αὐτό σημαίνει ἐξαγωγή συναλλάγματος. Χρημάτων βέβαια πού δέν τά ἔχουμε καί δανειζόμαστε. Ἔχει κάνει κανείς καμμία οἰκονομοτεχνική μελέτη γιά νά δοῦμε πού βρισκόμαστε ἥ ἁπλῶς διαθέτουμε τήν γῆς μας γιά ξένα συμφέροντα καί ἐμεῖ ἐδῶ γαία πυρί μιχθήτω;
γ) Τά ἐρωτήματα αὐτά ἔχουν πρό πολλῶν ἐτῶν ἀναπτυχθεῖ γιά τίς ἄλλες χῶρες τῆς Μεσογείου καί ὄχι μόνο: Ἰσπανίας, Πορτογαλίας, Ἰταλίας, οἱ ὁποῖες ἐκπέμπουν ἤδη SOS. Και ὄχι μόνο γιά τά οἰκονομικά θέματα ἀλλά καί γιά τό ὅτι ὁ ἀνεξέλεγκτοςτουρισμός καταστρέφει τήν κοινωνική συνοχή καί τόν πολιτισμό τους. Παραθέτω μόνο μερικές φωτογραφίες καί θεωρῶ ὅτι πρέπει νά τεθοῦν τά προβλήματα αὐτά μέ σοβαρότητα πρίν μᾶς διώξουν ἀπό τό νησί μας καί καί από τήν Χώρα μας.
Ὁ τουρισμός προσφέρει, ἐφ’ ὅσον ἐντάσσεται σωστά μέσα στίς ἑκάστοτε κοινωνίες οἰκονομικά καί κοινωνικά. Κάτι πού δέν ἔγινε καί γιά τόν λόγο αὐτό ξεσηκώνεται ὁ κόσμος σέ ὅλες τίς φορτισμένες τουριστικά χῶρες.
Τό κίνημα Tourist Go Home ἐξαπλώνεται ὄχι μόνο στίς χῶρες τοῦ νότου ἀλλά καί σέ ὅλες τίς χῶρες μέ μεγάλη τουριστική κίνηση. Ὁ ἀνεξέλεγκτος τουρισμός πρέπει να ἐλεγχθεῖ. Κάτι πού ἔχει ἤδη ἀρχίσει ἀπό ἄλλες χῶρες. Ἀρκεῖ κανείς νά ρίξει μιά ματιά στό διαδίκτυο στήν λέξη τουρισμοφοβία.
Καί θεωρῶ ἰδιαίτερα θετική τήν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῆς Λευκάδας ἔναντι τέτοιων πρακτικῶν καί χαίρομαι πού ἡ Λευκάδα εἶναι ἡ πρώτη περιοχή τῆς Ἑλλάδας, πού ζητᾶ ὅπως καί ὅλες οἱ εὐρωπαϊκές χῶρες, τόν ἔλεγχο τοῦ ἀνεξέλεγτου τουρισμοῦ. Καί θά πρέπει ἡ Λευκάδα νά ἐνταχθεῖ στό δίκτυο αὐτό τῶν εὐρωπαϊκῶν πόλεων πού ὑποφέρουν ἀπό τόν ὑπερτουρισμό πού στήν Ἰσπανία τόν θεωροῦν «εἰσβολή».
Παρακάτω παραθέτω μερικές φωτογραφίες ἐνδεικτικές τοῦ προβλήματος :
Εἰκ.: 7. Λευκάδα Συλλαλητήριο γιά τήν διάσωση τοῦ Κάστρου (Πηγή φωτ.:
Κ. Σκλαβενίτης).
Πηγή: Χαρά Παπαδάτου